10 ¹ W trzecim roku [panowania] króla perskiego, Cyrusa, Danielowi, któremu nadano imię Belteszassar, zostało objawione słowo, słowo niezawodne: wielka wojna. On przeniknął słowo i zrozumiał widzenie. ² W tamtych czasach spędziłem ja, Daniel, całe trzy tygodnie w smutku. ³ Nie jadłem wybornych potraw, nie brałem do ust ani mięsa, ani wina, nie namaszczałem się też aż do końca trzech tygodni. ⁴ Dnia dwudziestego czwartego pierwszego miesiąca, gdy znajdowałem się nad brzegiem Wielkiej Rzeki, <to jest nad Tygrysem*>, ⁵ podniosłem oczy i patrzałem: Oto [stał] pewien człowiek ubrany w lniane szaty*, a jego biodra były przepasane czystym złotem, ⁶ a ciało zaś jego było podobne do tarsziszu, jego oblicze do blasku błyskawicy, oczy jego były jak pochodnie ogniste, jego ramiona i nogi jak błysk polerowanej miedzi, a jego głos jak głos tłumu. ⁷ Ja, Daniel, oglądałem tylko sam widzenie, a ludzie, którzy byli ze mną, nie oglądali widzenia, ogarnęło ich jednak wielkie przerażenie, tak że uciekli, by się ukryć. ⁸ Tylko ja sam pozostałem, by oglądać to wielkie widzenie, lecz nie miałem siły, zmieniłem się na twarzy, [opuściła mnie moc]*. ⁹ Wtedy usłyszałem dźwięk jego słów, i na dźwięk jego słów upadłem oszołomiony twarzą ku ziemi. ¹⁰ Ale oto dotknęła mnie ręka i wprawiła w drżenie moje kolana i dłonie moich rąk. ¹¹ I rzekł do mnie: «Danielu, mężu umiłowany! Uważaj na słowa, które mówię, i wstań, ponieważ teraz wysłano mnie do ciebie». Gdy on mówił do mnie te słowa, drżąc powstałem. ¹² Powiedział więc do mnie: «Nie bój się, Danielu! Od pierwszego bowiem dnia, kiedy starałeś się usilnie zrozumieć i upokorzyć przed Bogiem, słowa twoje zostały wysłuchane; ja zaś przybyłem z powodu twoich słów. ¹³ Lecz książę królestwa Persów* sprzeciwiał mi się przez dwadzieścia jeden dni. Wtedy przybył mi z pomocą Michał, jeden z pierwszych książąt. Pozostawiłem go* tam przy królach Persów. ¹⁴ Przyszedłem, by udzielić ci zrozumienia tego, co spotka twój naród przy końcu dni; bo to widzenie odnosi się do tych dni». ¹⁵ Gdy on jeszcze mówił do mnie te słowa, padłem twarzą ku ziemi i oniemiałem. ¹⁶ A oto jakby postać* ludzka dotknęła moich warg. Otworzyłem więc usta i mówiłem do tego, który stał przede mną: «Panie mój, od tego widzenia ogarnęły mnie boleści i opadłem z sił. ¹⁷ Jakże więc może taki sługa mojego pana mówić tu z panem moim, skoro nie ma teraz siły i oddech we mnie ustaje?» ¹⁸ Powtórnie dotknął mnie ten, który podobny był do człowieka, umacniając mnie. ¹⁹ Potem powiedział: «Nie lękaj się, mężu umiłowany! Pokój tobie! Bądź pełen mocy!» Gdy on jeszcze rozmawiał ze mną, nabrałem sił, mówiąc: «Niech mój pan mówi, bo mnie wzmocniłeś». ^20a * I powiedział: «Czy wiesz, dlaczego przyszedłem do ciebie? ^21a Jednak oznajmię tobie to, co zostało napisane w Księdze Prawdy. ^20b Teraz muszę znów walczyć z księciem Persów*, a gdy skończę, wówczas nadejdzie książę Jawanu. ^21b Nikt zaś nie może mi skutecznie pomóc przeciw nim z wyjątkiem waszego księcia Michała,